Γιαννης Α. Δημητρακοπουλος
Αγγελος Ζαλουμης
Ο Δημήτριος Κυδώνης (c. 1324/25 – 1397) υπήρξε φιλενωτικός πολιτικός που προσχώρησε στον ρωμαιοκαθολικισμό και διανοούμενος που μετέφερε, μέσω των έργων του και των μεταφράσεών από τα λατινικά, το «Δυτικό» πνεύμα στο Βυζάντιο. Η ζωή του και η δράση του είναι σε μεγάλο βαθμό γνωστές. Ένα στοιχείο, ωστόσο, που έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητο είναι η θέση που είχε στον κλήρο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και ιδιαίτερα η σχέση του με τη λατινική αρχιεπισκοπή Πατρών. Τα παπικά αρχεία και ορισμένες λατινικές και ελληνικές επιστολές του ίδιου του Κυδώνη αποκαλύπτουν τις λεπτομέρειες του ορισμού του ως κανονικού Πατρών, επιτρέποντας να εικάσουμε τους λόγους για τους οποίους έλαβε η παπική έδρα αυτή την απόφαση (1370) και να ανασυνθέσουμε τον τρόπο με τον οποίο αξιοποίησε αυτή του την ιδιότητα ο ίδιος ο Κυδώνης (1370-75) στο πλαίσιο της πολιτικής του δράσης, όπως επίσης τον τρόπο με τον οποίο την ενέταξε στην πνευματική του αυτοσυνειδησία, ισορροπώντας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, στράτευσης και αλήθειας, εκκλησιαστικής υποταγής και προσωπικής ελευθερίας.